شاد جانی

انقده دیشبی خوب بود،
انقده خوش گذشت که نگو.
آخه چهار شنبه سوری بود.
 با خدا از رو آتیش پریدیم با هم خندیدیم,
 آجیل خوردیم و رفتیم در خونه بی بی واسته قاشق زنی.
 بی‌بی یه اخمی کرد و گفت : 
بچه الانی صاف می‌ری جهندم. 
حالا من هیچی
 یعنی خدا هم که توی منه
 از بی‌بی کمتر می‌فهمه که براش خنده خوبه یا توی سر زدن و بی‌چاره بودن؟
یعنی خدا اومده توی ما تا همه‌اش بدبخت بی‌چاره باشه؛
یا با مهربونی ، خدایی کنه ؟
 بی‌بی نمی‌فهمه من و خودش و همه یکی هستیم و بهتره شاد باشیم تا همه دنیا شاد باشه؟