بی‌بی می‌گه: ما نه که هیچکی رو دوست نداریم و فکر می‌کنیم بدبختیم،
فقط منتظریم وقت بدبختی آدمای دیگه سراغ‌شون بریم که فکر کنیم خودمون چنی خوشبختیم بتونیم هنوز زندگی کنیم.
آدم‌ها تا وقتی زنده‌ان بی‌کس و تهنا و بی‌چاره‌ان.
به چه دردی می‌خوره وقتی می‌میرن همه سیاه بپوشن از الکی گریه کنن که چرا دیگه نیست؟
مگه تا وقتی بود کسی باهاشون کاری داشته؟
شایدم از الکی ادا در میارن که بگن:
ببین ما چقده آدمای خوب و مهربونی هستیم.
بعد فکر می‌کنن ببینن آخرین بار کی یارو رو دیده بودن ؟
